Granica między odchyleniami seksualnymi część 2

– 4. Rozbudowa fantazji, praktyk i wyrafinowania. Im bardziej nienormalne są praktyki seksualne, tym intensywniejszy jest udział fantazji. Łatwo to zrozumieć, ponieważ nienormalne praktyki i zachowania seksualne są na ogół trudne do realizacji z partnerem, wobec czego zastępuje je rozbudowa fantazji, stanowiącej właściwy stymulator przebiegu reakcji seksualnych. Im silniej przy tym wyrażona jest perwersja, tym rzadsze stają się normalne, a częstsze specjalne praktyki i zachowania seksualne. W coraz to większym stopniu określone, istniejące lub wyimaginowane, zespoły bodźców stają się konieczne do pobudzenia seksualnego.

– 5. Przeżycia mają charakter nałogu. Istnieje podobieństwo między perwersją seksualną a chorobliwymi nałogami, polegające na coraz większym niedostosowaniu społecznym, osamotnieniu oraz redukcji i zniszczeniu własnej egzystencji – a w skrajnych przypadkach również i własnej osoby.

– 6. Okresowość naporu niepokoju seksualnego. Seksualność człowieka nie podlega okresowemu wzmożeniu popędu, jak to ma miejsce u zwierząt. Inaczej jest u osobnika z cechami perwersji. Jego impulsy perwersyjne występują okresowo i mogą pojawiać się między okresami normalnego zachowania seksualnego. Zboczeniec czuje wówczas – podobnie jak w stanach pobudzenia seksualnego – niepokój „napędowy”, który nieustannie popycha go do szukania pobudzeń i sygnałów o charakterze seksualnym. Niepokój ten może się stawać silniejszy niż wszelkie społeczne względy i skrupuły. W tym czasie znacznie wzrasta też często tliwość aktów perwersyjnych. Ta redukcja osobowości do rzędu zachowań zwierzęcych często przekracza granicę normalnej wydolności i wiele wskazuje na to, że potrzeba seksualna zboczeńca staje się zarówno odmienna, jak i silniejsza niż u osobnika normalnego.

Na zakończenie rozważań o klinicznych aspektach normy i patologii seksualnej należy szczególnie i jeszcze raz podkreślić fakt, że ostatecznym układem odniesienia decydującym o rozpoznaniu normy lub patologii jest układ partnerski. W praktyce klinicznej spotyka się bowiem przypadki długotrwałej harmonii w życiu seksualnym (zaliczanym do normy tolerowanej), występującej w następstwie udanego doboru osobnika zboczonego seksualnie (transwestyty) z partnerką nie wykazującą żadnych odchyleń seksualnych, a przy tym w pełni akceptującą skłonności zboczone u partnera. Napotkałem nawet – co brzmi paradoksalnie – harmonijny i dość długo trwający (w momencie badania ponad 5 lat) układ partnerski, który powstał w wyniku udanego doboru dwóch osobników wykazujących (w ujęciu jednostkowym) cechy dewiacji seksualnej (trans- seksualista i homoseksualista). Przypadki takie można traktować jako wyjątki potwierdzające regułę, niemniej wskazują one na ogromne bogactwo i złożoność różnorodnych form zachowania seksualnego oraz na ogromne możliwości wynikające z udanego doboru partnerskiego.