Leżenie w łóżku, jakkolwiek uciążliwe i czasochłonne, prawie zawsze przynosi poprawę i co ważne, nie grozi żadnymi powikłaniami, od których nie są wolne inne sposoby leczenia. Z reguły już po upływie kilku dni dochodzi do wyraźnego złagodzenia dolegliwości. W wyjątkowych przypadkach, kiedy to chory nie może nieprzerwanie leżeć w łóżku, konieczne jest unieruchomienie odcinka lędźwiowo-krzyżowego przez nałożenie niskiego gorsetu czy prostotrzymacza.
W przypadkach bardzo silnych dolegliwości niekiedy staje się konieczne zastosowanie wyciągu za miednicę, w celu odblokowania zakleszczonego między kręgami fragmentu jądra czy pierścienia włóknistego. Chociaż, zdaniem niektórych autorów, stosowanie wyciągu nie ma jakiejś zdecydowanej przewagi nad zwykłym leżeniem, to jednak wyciąg za miednicę znakomicie „przywiązuje” chorego do łóżka i uniemożliwia niepożądane zmiany pozycji ciała, siadanie czy wręcz opuszczanie łóżka. Równolegle z unieruchomieniem choremu podaje się leki przeciwbólowe, przeciwzapalne i uspokajające (Feldene, Tanderil, Voltaren, Brufen, Metacarbamol, Aspirin itp.). Niekiedy (bardzo silne dolegliwości) konieczne jest ponadtwardówkowe wstrzykiwanie kortykosteroidów.
Po upływie kilku dni, kiedy to dochodzi do złagodzenia dolegliwości, można dołączyć zabiegi fizykoterapeutyczne. Należy jednak przestrzegać, aby konieczne zmiany ułożenia ciała chorego nie zmieniały przyjętego ustawienia odcinka lędźwiowego kręgosłupa (pacjenta trzeba obracać „w kawałku”).
Zabiegi fizykalne o działaniu przeciwbólowym, przeciwzapalnym i zmniejszającym napięcie mięśni rozpoczyna się od dawek najniższych (opis ogólny).
Leave a reply