W powstawaniu reakcji alergicznych ważną rolę odgrywa centralny układ nerwowy (układ ndrwowy wegetatywny, podwzgórze i kora mózgowa, a nawet przysadka mózgowa). Reakcja antygen-przeciwciało może spowodować zaburzenia w układzie wegetatywnym o różnym nasileniu, dając w następstwie różnego stopnia zmiany naczynioruchowe i troficzne, co stwarza dogodniejsze warunki do reakcji alergicznych. Na przebieg reakcji antygen-przeciwciało wywierają również wpływ hormony przysadki, nadnerczy, tarczycy, przytarczyczek oraz gruczołów płciowych. Ma to swój wyraz w odmiennym przebiegu reakcji alergicznych w wieku wczesnodziecięcym, u dzieci w wieku szkolnym oraz szczególnie w okresie dojrzewania płciowego.
Dzisiaj przyjmuje się, że istnieje pewna dziedziczna skłonność do stanów alergicznych, czego dobrym przykładem może być wyprysk dziecięcy (tzw. skaza wysiękowa). Prawdopodobnie też osobnicza zdolność do słabszych lub intensywniejszych stanów uczulenia jest przyczyną różnego stopnia nasilenia obrazu reakcji alergicznej.
Stany alergiczne zależnie od sposobu reagowania przez ustrój możemy uszeregować następująco:
– 1. Stany czysto alergiczne: choroba surowicza, szok ana- filaktyczny, uczulenie pokarmowe i na leki, pokrzywki, katar sienny oraz naczynioruchowe obrzęki alergiczne, wyprysk (skaza wysiękowa), astma oskrzelowa, migrena.
– 2. Stany alergiczno-zapalne lub alergiczno-za- każne: zapalenia kłębuszkowe nerek, choroba reumatyczna, częściowa astma oskrzelowa, nerczyca i prawdopodobnie również toksykoza u niemowląt.
– 3. Stany, w których podejrzewamy istnienie czynnika alergicznego: spastyczne stany jelita grubego (colica mu- cosa), nieżyty żołądkowo-jelitowe, zatrucia ciążowe, zaburzenia układu nerwowego wegetatywnego i in.
Leave a reply