Wahania sprawności psychicznej, uzależnione od pór roku, obserwowane były już od dawna podobnie jak w niektórych schorzeniach stwierdza się obniżenie sprawności psychicznej na wiosnę i jesienią. Według sprawozdania Federalnego Ministerstwa Komunikacji (RFN) z lutego 1974 r. na 1 381 000 wypadków drogowych w 1972 roku największa ich. ilość miała miejsce w maju (123 500) i czerwcu (121 800) oraz w październiku (123 200) i listopadzie (125 500). W zimowych, bardziej niebezpiecznych warunkach, wydarzyło się w styczniu 103 800 wypadków, a w lutym
– 97 000. Natomiast w czasie szczytu urlopowego w lipcu – 118 700 wypadków, a w sierpniu 111 700. W roku 1973 sytuacja była podobna.
Periodyczne, dzienne wahania sprawności psychicznej badano już w XIX wieku (Glass, 1888, Lange, Voss, 1899) przy czym na początku XX wieku liczba obserwacji zwiększyła się (Philpott, 1932). W latach pięćdziesiątych badania w tym zakresie prowadzili Aschoff (1957), Boch- nik (1953- 1958 b), Engel (1957), Hellpach (1950), Lehmann (1953) i inni. Hampp (1961) badał sprawność psychiczną i sprawność pracy ręcznej 400 zdrowych ludzi. Udowodnił on istnienie u nich wyraźnych wahań sprawności w zależności od trybu ich życia i właściwego im rytmu dobowego: tak zwane „typy poranne” różniły się istotnie od „typów wieczornych” w zakresie sprawności psychicznej i manualnej.
W ramach periodyki dnia (circadiane) wyróżniono okresy trwające od .120 do 180 minut. W nowszych badaniach stwierdzono istnienie także krótszych okresów sprawności psychicznej w czasie dnia (Globus, 1966 Kripke, 1974), które nie mają nic wspólnego z biorytmem występującym podczas snu (okresy trwające od 90 do 100 minut) – Aserinsky, 1953 Aserinsky i Kleitman, 1953 a, b, 1955 a, b Dement i Kleitman, 1957 Kleitman, 1963 – 1972 Luce, 1970, 1973 i wielu innych.
Leave a reply