BALNEOTERAPIA

Leczenie kąpieliskowe polega na złączeniu metod hydroterapeutycznych i termo- terapeutycznych z oddziaływaniem swoistym danej miejscowości kąpieliskowej, które w mniejszym lub większym stopniu zmienia sposób termicznego oddziaływania kąpieli. W większości przypadków główną rolę odgrywają tu pobudki natury chemicznej, zależne od obecności rozpuszczonych w wodzie soli, substancji gazowych lub emanacji radowej. Przy kąpielach mułowych i borowinowych wchodzi ponadto w grę mechaniczne oddziaływanie na skórę i związany z nią system nerwowy wegetatywny. Mechaniczne działanie tych kąpieli może wpłynąć pośrednio na narząd krążenia, na gruczoły dokrewne, a nawet na system nerwowy ośrodkowy. Duże znaczenie ma również oderwanie się przebywającej w kąpielisku pacjentki od trosk codziennych i umożliwienie jej zajęcia się wyłącznie leczeniem w korzystnych warunkach klimatycznych.

Zależnie od składu chemicznego dzielimy wody mineralne na kilka grup, jakkolwiek podział ten jest sztuczny, ponieważ w poszczególnych grupach wód występują te same związki chemiczne, a różnice między nimi są raczej ilościowe niż jakościowe. Można powiedzieć – w ogólności, że do leczenia schorzeń kobiecych narządów rodnych nadają się wszystkie rodzaje wód mineralnych, ale wybór powinien być ściśle zależny od dokładnego zbadania stanu chorych narządów płciówych. Stosuje się zarówno leczenie zewnętrzne, a więc kąpiele, jak i leczenie pitne.

– a) SOLANKI,

Kąpiele w wodach słonych (solankach), nazwanych tak dlatego, że w ich składzie chemicznym chlorek sodu (NaCl) jest składnikiem głównym, ilościowo górującym nad innymi, są najbardziej rozpowszechnione w lecznictwie schorzeń ginekologicznych. Do kąpieli używa się wody o słabej (0,5-2%), średniej (2-5%) i silnej (6% i więcej) koncentracji soli kuchennej, przy czym te ostatnie, ze względu na ich wybitne działanie na skórę (uczucie palenia i szczypania), rozcieńcza się zazwyczaj do pożądanego stężenia wodą zwykłą. Optimum stężenia wynosi według wszelkiego prawdopodobieństwa od 3-5%.