Istnienie licznych podobieństw pomiędzy niektórymi mechanizmami rządzącymi seksualnością człowieka i zwierząt oraz pomiędzy niektórymi behawioralnymi przejawami tych seksualności jest faktem, którego zasięg przekracza granice tego jednego rodzaju reakcji i odnosi się także do innych cech bytu. Z drugiej strony ani trochę nie oznacza to identyczności bytów ludzkich i zwierzęcych. Różnice między tymi bytami można by podzielić na dwie kategorie, a podział ten zilustrować następującymi przykładami:
– 1. Pies ma pysk i łeb, a człowiek – twarz i głowę. Pies się wabi, a człowiek się nazywa (ma nazwisko otaczane czcią: „jak pańska godność?” – „Kowalski”).
– 2. Działający samorzutnie pies musi żreć, kiedy ma co i jest głodny, a człowiek może się (w określonych granicach) powstrzymać od jedzenia, pomimo odczuwanego głodu, gdy chce się odchudzać. Seksualnie pobudzony pies musi pokryć odpowiednią sukę w okresie rujowym, jeśli ma do niej dostęp mężczyzna pobudzony seksualnie może się powstrzymać od kontaktu płciowego tylko po to, by zrobić na złość swej partnerce.
Pierwszy rodzaj różnic jest powszechnie dostrzegany i uważany za punkt honoru, choć jest tylko umowny, przeczy oczywistym analogiom i nie ma istotnego znaczenia jako sprawdzian różnicy pozycji w eworu- cji. Drugi rodzaj różnic ma znaczenie fundamentalne. Człowiek jest najwyżej zorganizowaną spośród znanych jakością biologiczną, posiadającą właściwości nie spotykane u innych żywych organizmów. Pomimo tego twierdzenie o specyficznej „przepaści” dzielącej człowieka od zwierząt jest z biologicznego punktu widzenia tylko poetycką metaforą. „Przepaść” dzieląca pierwotniaka od szympansa jest głębsza niż ta, która leży między szympansem a człowiekiem. Tyle tylko, że ta ostatnia jest zlokalizowana pomiędzy bytami bezpośrednio z sobą sąsiadującymi na szczeblach rozwoju i położona w najbardziej górzystym i barwnym krajobrazie ewolucji.
Leave a reply