Objawy odchyleń w różnicowaniu płciowym

Regresja przewodu Mullera nie jest więc zależna od androgenów, podobnie jak różnicowanie się gonad i prawdopodobnie także zstąpienie jąder. Jednakże androgeny są niezbędne dla płciowego różnicowania w kierunku męskiego fenotypu. Ponieważ morfologiczne zróżnicowanie jest rezultatem działania co najmniej dwu induktorów – androgenów i czynnika antymullerowskiego – istnieją możliwości powstania nie tylko fenotypu męskiego i żeńskiego. Przy nieprawidłowym wydzielaniu któregoś z tych dwu czynników istnieje także możliwość powstania jednostek interseksualnych. W przypadku działania obu czynników następuje rozwój osobnika męskiego. Jeśli oba czynniki nie działają – płód, bez względu na początkową płeć genetyczną, rozwija się w kierunku żeńskim. W przypadku, gdy działają jedynie androgeny, a nie działa regresyjny dla przewodów Mullera czynnik X – wytwarza się macica, natomiast zewnętrzne narządy są mniej lub bardziej zwirylizowane.

Objawy takie występują w andrenogenitalnym zespole u osobników żeńskich lub w przypadkach hermafrodytyzmu osobników genetycznie męskich o podwójnych wewnętrznych narządach płciowych, to jest posiadających macicę i nasieniowód. Zespół ten nazywany jest zespołem przetrwałego przewodu Mullera. Jeżeli natomiast działa czynnik regre- syjny, a nie działają androgeny, kształtuje się fenotyp żeński, ale pozbawiony macicy, jak na przykład w zespole feminizujących jąder.

Objawy odchyleń w różnicowaniu płciowym powstające na skutek zakłóceń w układzie hormonalnym są jednak znacznie bardziej złożone. Związane to jest przede wszystkim ze stadium rozwoju i stopniem zaburzenia oraz z faktem istnienia co najmniej dwu działających andro- genów. Obok testosteronu działa bowiem także dwuhydrotestosteron, a wrażliwość różnych struktur uwarunkowanych działaniem androge- nów na oba te czynniki jest różna.