Płeć uwarunkowana jest przez parę chromosomów płciowych, które określają cechy płciowe osobnika, zawierając przy tym geny decydujące o indywidualnych różnicach. Płeć człowieka zostaje na ogół zdeterminowana w momencie zapłodnienia jeśli zapłodnienia dokonał plemnik zawierający chromosom X, powstaje zygota potencjalnie żeńska, jeśli – Y, to męska, ale dopiero procesy różnicujące, które zachodzą podczas rozwoju zarodka płodu i po urodzeniu, realizują tę pierwotną determinację, dzięki czemu powstają konkretne różnice płciowe. Geny i chromosomy występujące w danym organizmie mogą więc nie odgrywać decydującej roli w ustalaniu losu pici fenotypowej. Tkanki genetycznie zdeterminowane, na przykład jako żeńskie, mogą różnicować się w kierunku męskim pod wpływem działania hormonów męskich. Geny należy bowiem uznawać za ciała różnicujące płciowo pierwszego stopnia, natomiast jako ciała różnicujące drugiego stopnia określamy gonady zaczątkowe, które w przypadku zygoty żeńskiej przekształcają się w jajniki, w przypadku zaś zygoty męskiej powstają z nich jądra, z czym ściśle wiąże się rozwój narządów płciowych. Do rozwoju dalszych cech płciowych konieczne są ciała różnicujące trzeciego stopnia, którymi są właśnie hormony. Działanie genów w ujęciu biochemicznym określono jako kierowanie metabolizmem ustrojowym, czyli łańcuchem wzajemnie powiązanych reakcji biochemicznych, w którym działanie poszczególnych ogniw uwarunkowane jest przez odpowiednie geny. Działanie to jest jednak możliwe dopiero przy udziale układu neurohormonalnego.
Leave a reply