– a) Zgłębnikowanie macicy. Zgłębnikowanie wnętrza macicy, które dawniej stosowane było bardzo często, jest dzisiaj już przeżytkiem nie daje bowiem żadnych pewnych wskazówek, a ma też cechy ujemne (możliwość przebicia ściany macicy).
– b) Badanie wnętrza macicy. Badanie wnętrza macicy wprowadzonym do niej palcem nie ma w diagnostyce ginekologicznej żadnego prawie znaczenia, wymaga bowiem uprzedniego rozszerzenia szyjki macicznej, które jest już zabiegiem chirurgicznym. Pewną rolę odgrywa ono natomiast w położnictwie, kiedy szyjka maciczna jest otwarta (po porodach i po poronieniach co najmniej w trzecim miesiącu ciąży). Odkażenie ręki badającego jest z łatwo zrozumiałych powodów w tego rodzaju przypadkach koniecznością.
– c) Rozszerzenie szyjki macicznej. Rozszerzenie szyjki macicznej dokonujemy albo na jednym posiedzeniu, używając do tego celu tzw. rozszerzadeł Hegara, albo też w dłuższym okresie czasu (nawet do 24 godzin), za pomocą pręcików blaszecznicy (laminaria).
Rozszerzadla Hegara są stożkowato zakończonymi prętami metalowymi rozmaitej grubości, oznaczonymi numerami, zależnie od ich średnicy. Mają one charakterystyczne, niewielkie wygięcie, które odpowiada kierunkowi osi macicy, i specjalny uchwyt na palce, ułatwiający ich pewne, ale ostrożne wprowadzenie (ryc. 61). Rozszerzania szyjki macicznej tymi prętami dokonujemy w ten sposób, że wprowadzamy je po kolei wzdłuż kanału szyjki macicznej, nie wykonując ru- chów śrubowych, a tylko stosując równomierny ucisk. W ten sposób wyjmując jeden po drugim poszczególne pręty Hegara i zakładając coraz to grubsze możemy osiągnąć taki stopień rozszerzenia szyjki, jaki wydaje się nam w danym wypadku najodpowiedniejszy.
Leave a reply