Psychologiczny aspekt ekshibicjonizmu

Literatura psychiatryczna, seksuologiczna i kryminologiczna na temat ekshibicjonizmu, a zwłaszcza na temat sylwetki sprawcy takich czynów, jego motywacji, osobowości, jest obfita. Gadania szczegółowe (indywidualne) prowadzone w różnych krajach wykazały, że sprawcami ekshibicjonizmu są ludzie w wieku lat ponad 30 o inteligencji normalnej, nawet wysokiej (iloraz inteligencji wynosi przeciętnie 103,6), przeważnie żonaci (Mohr, Turner, Bali).

Lekarze seksuolodzy i psychiatrzy dochodzą na podstawie analizy medycznej do wniosku, że ekshibicjonista jest człowiekiem o wyjątkowo' patologicznym układzie sytuacji, że kara nie powinna tu być stosowana, że ekshibicjonista nikomu krzywdy nie wyrządza. Sprawa należy raczej do lekarzy i medycyny aniżeli do prawa karnego i sądów (Schlegel, 1968). Z licznych badań można wnioskować, że wchodzą tu nieraz w rachubę pierwiastki psychopatologiczne. Niektórzy ekshibicjoniści są dotknięci paranoją, debilizmem, nałogowym alkoholizmem, wielu zdradza brak uczuć wyższych. Krocząc śladami Freuda, psychoanalitycy dopatrują się w ekshibicjonizmie przejawów kompleksu Edypa, tendencji do samounicestwienia przez obnażanie się i demonstrowanie swej potencji seksualnej, manifestacji instynktu niszczenia, zdeformowanej tendencji do kastracji. Inni widzą tu jakiś zniekształcony sadyzm (masochizm), okazanie przez człowieka własnej bezradności, w każdym razie jakichś śladów zaburzeń psychicznych.