POCHODNE SULFONYLOMOCZNIKA

Pochodne sulfonylomocznika stosuje się u ponad połowy chorych na cukrzycę. Częstość występowania objawów ich niepożądanego działania jest względnie mała, przy czym w większości przypadków są to zaburzenia o małym znaczeniu klinicznym [2, 7]'.

Problem niepożądanych skutków stosowania pochodnych sułfonylo- mocznika wiąże się przede wszystkim z wtórną niewrażliwością na te leki. U znacznej liczby chorych po kilku latach zmniejsza się lub zanika zupełnie działanie pochodnych sulfonylomocznika. Wynika to – być może – stąd, że ich długotrwałe stosowanie może zakłócić proces biosyntezy lub wydzielanie endogennej insuliny. Przeciwko tej klinicznej sugestii przemawiają jednak badania doświadczalne na zwierzętach. Wynika z nich, że wtórna niewrażliwość nie tyle zależy od leków, lecz od naturalnego przebiegu choroby.

W większości publikacji podaje się, że skutki niepożądane przy podawaniu tolbutamidu są najrzadsze i dotyczą 0,8% osób leczonych, nieco większe odsetki podaje się dla chlorpropamidu i glibenklamidu, przy czym w większości przypadków są to skutki o bardzo małym znaczeniu klinicznym.