Diatermia jest odmianą termoterapii, która tym się różni od wyżej wspomnianych metod, że ciepło nie jest doprowadzone z zewnątrz, ale że wytwarza się ono w tkankach przy przechodzeniu przez nie prądu elektrycznego o wysokiej częstotliwości. Tą drogą można doprowadzić do przegrzania tkanek, nawet głęboko położonych, w stopniu znacznie wyższym i do ograniczenia działania ciepła na pewne tylko miejsca, dzięki odpowiedniemu umieszczeniu elektrod.
Do leczenia diatermią nadają się przypadki szczególnie uporczywe, w których stosowanie ciepła od zewnątrz nie usunęło przykrych objawów chorobowych. Należą tu przede wszystkim zapalenia przewlekłe przydatków macicy, przymacicza 1 oma- cicza, a dalej chroniczne zmiany zapalne śluzówki trzonu i szyjki macicznej. Ze względu na energiczne działanie diatermii na procesy zapalne tych okolic należy się liczyć zawsze z pewnym odsetkiem ich nawrotów i zaostrzeń. Z tego względu przeciwwskazane jest stosowanie diatermii wcześniej niż po upływie 14 dni od spadku temperatury. Kierując się ostrożnością lepiej rozpocząć termoterapię od ogrzewania zewnętrznego, a potem dopiero przejść do diatermii i to stosowanej nie codziennie, ale przeciętnie trzy razy tygodniowo. Nie można zapominać, że wobec energicznego działania ciepła doprowadzonego tą metodą, może wystąpić krwawienie u osób skłonnych do tego – wskutek silnego przekrwienia narządów miednicy malej. W ten sposób można wywołać również wcześniejsze wystąpienie miesiączki.
Diatermia daje dobre wyniki w przypadkach istnienia zrostów między narządami rodnymi a otoczeniem, bólów w okolicy blizn i wysięków występujących niekiedy po nadpochwowej amputacji trzonu macicy. Zaleca się również stosowanie jej w przypadkach niedorozwoju części rodnych wewnętrznych, kiedy chodzi o pobudzenie czynności jajników. Te same wyniki można uzyskać w przypadkach niedomogi jajników przez diatermię okolicy przysadki mózgowej, a więc drogą pośredniego oddziaływania na gruczoły płciowe.
Leave a reply