Category Długie życie

Pochodne metoksaminy, tj. butoksamina oraz N-izopropylometoksamina, czyli izopropoksamina (IMA, BW 61-43), są obdarzone działaniem a-adre- nomimetycznym, podobnie jak związek macierzysty (655), a ponadto mają 100 razy słabsze od propranololu działanie (J-adrenoIityczne [683], Charakterystyczną cechą pochodnych metoksaminy jest ich wybiórcze działanie na receptory umieszczone w mięśniach gładkich naczyń i oskrzeli [603, 607, 608, 774], Działanie agonistyczne na receptory (1-adrenergicz- ne oraz działanie błonowe butoksaminy i izopropoksaminy jest słabe. Butoksamina, w przeciwieństwie do propranololu, nie wydłuża okresu bezwzględnej refrakcji mięśnia sercowego, lecz pomimo to ma słabe działanie przeciwarytmiczne [655, 834] i kardiodepresyjne [1048]. O skomplikowanych zależnościach, jakie istnieją pomiędzy budową przestrzenną pochodnych izopropoksaminy a ich działaniem farmakologicznym p. str. 35.

Estrogeny powodują zatrzymywanie jonów sodowych. Cykliczne zwiększenie masy ciała i obrzęki obserwuje się często w metodzie sekwencyjnej, ale można je spostrzec także w metodzie złożonej, jeśli stosuje się preparaty z przewagą składnika estrogennego. Nieprawidłowości w metabolizmie wody i elektrolitów są, jak się przyjmuje, powodem takich objawów, jak: bóle głowy, przyrost masy ciała, nadciśnienie.

Przeciwwskazaniem do leczenia androgenami jest rak gruczołu krokowego. Łagodny rozrost gruczołu krokowego nie jest teoretycznie przeciwwskazaniem do podawania androgenów, z tym, że u mężczyzn po 50 roku życia gruczoł ten wykazuje nadmierną wrażliwość na androgeny w związku z ich naturalnym deficytem. W tym okresie należy stosować preparaty o krótkim okresie działania, jak propionian testosteronu. Umożliwia to szybkie i efektywne wycofanie się z leczenia.

Niekiedy – u młodych kobiet – krwawienie tego rodzaju może być jednak objawem poronienia wywołanego przez rozwijający się w macicy mięśniak.

Należy podkreślić, że krwawienia miesięczne towarzyszą tylko mięśniakom pod- śluzowym i śródściennym, a powodem większej utraty krwi jest zwiększenie się miesiączkującej powierzchni śluzówki macicy. Ogólne osłabienie, omdlenia, bóle głowy i zawroty, skłonność do skrzepów i zatorów itd. pozostają w związku z nie- > dokrwist ością.

Liczne spostrzeżenia przemawiają za tym, iż przekwitanie u kobiet cierpiących na mięśniaki występuje później niż u kobiet zdrowych (przeciętnie między 50-55 rokiem życia). Odnosi się to nie tylko do kobiet, które znacznie krwawiły, ale w ogóle do wszystkich kobiet cierpiących na mięśniaki.

Źródła technologiczne. Tradycyjnym źródłem hormonu w skali przemysłowej są jak dotąd trzustki zwierząt rzeźnych, głównie wołowe i wieprzowe. Rzadziej do produkcji insuliny wykorzystuje się trzustki innych gatunków, np. rybie lub owcze.

Niedokrwistość może pojawić się po ponownym podaniu leku lub podczas jego przedłużonego stosowania. Odczyn antyglobulinowy jest zazwyczaj silnie dodatni. Przeciwciała IgG można wykryć zarówno na powierzchni krwinek czerwonych, jak i w osoczu chorych. Przeciwciała te nie reagują z prawidłowymi, nieopłaszczonymi penicyliną krwinkami czerwonymi. Hemoliza zachodzi pozanaczyniowo.

Hormon wzrostu uzyskany z przysadek czy surowicy stanowi mieszaninę kilku polipeptydów. Przeważa polipeptyd złożony ze 191 reszt amino- kwasowych i o m.cz. 22 000, oznaczony symbolem 22K, zwany też izo- hormonem B, Ponadto spotyka się większe formy (40-70K), zwane big- hGH, i formy większe niż 100K, zwane big-big hGH. Wszystkie duże formy stanowią ok. 30% hormonu oznaczanego radioimmunologicznie w surowicy. Są one mniej biologicznie czynne. Formy duże występują tylko w surowicy i dlatego przypuszcza się, że powstają na „obwodzie” z cząsteczki macierzystej 22K. Inna odmiana 20 K (izohormon A) występuje zarówno w przysadce, jak i w surowicy. Stanowi 5-10% hormonu oznaczanego radioimmunologicznie w surowicy i ok. 15% w przysadce. Postać ta ma prawdopodobnie większe znaczenie fizjologiczne, ponieważ jest równie biologicznie czynna jak 22K w pobudzaniu wzrostu. Nie wykazuje natomiast hipoglikemicznego działania hormonu 22K (p, dalej) i różni się rodzajem wiązania z niektórymi receptorami. Część autorów uważa, że obecność różnych form hormonu wzrostu, różniących się aktywnością i mogących powstawać bądź w przysadce, bądź na „obwodzie”, może mieć znaczenie fizjologiczne w regulacji procesu wzrostu. Przypuszcza się również, że zaburzona równowaga między poszczególnymi formami może się łączyć z niektórymi postaciami niedoboru wzrostu [14],

Czynniki wywołujące. Dotychczas mechanizm fotoalergiczny udowodniono jedynie w odniesieniu do działania niektórych substancji zwiększających wrażliwość na światło. Są to przede wszystkim związki działające poprzez zewnętrzny kontakt ze skórą, w tym najczęściej chlorowcopochodne salicylaniłidu [11] oraz różne pochodne fenolowe [1] i karbanili- dowe stosowane jako antyseptyki w kosmetykach bądź jako zewnętrzne środki przeciwgrzybicze [3], ponadto sulfonamidy i pochodne kwasu benzoesowego [9], W kosmetykach, w preparatach osłaniających przed wpływem światła, występują ponadto działające fotoałergicznie substancje zapachowe: 6-metylokumaryna i piżmo ambratowe [8, 17].

– 1. Test ekspozycji (prowokacji). Polega on na wprowadzeniu osobie badanej drogą wziewną, pozajelitowo, przez skórą lub najcząściej doustnie, leku który prawdopodobnie wywoła! zmiany skórne. Nawrót zmian lub ich nasilenie wskazują na związek przyczynowy między badanym lekiem a objawami klinicznymi, nic przesądzając jednak we wszystkich przypadkach o ich alergicznej etiopatogenezie [50], Zdaniem Kauppinen [29] u 46% badanych można tą metodą potwierdzić przyczynę alergicznych zmian polekowych przy użyciu od Vio do 3-krotnej jednorazowej dawki leku. Podobne wyniki podają Lalla i Virolainen [32].

Etiologia [1 -9, 11 -23, 25, 26). Kwasica metaboliczna może być następstwem 4 rodzajów mechanizmów:

– 1. Nadmiernego wytwarzania endogennych kwasów. Do tej grupy zaburzeń zalicza się kwasicę mleczanową, występującą niekiedy u chorych leczonych a) [enforminą {blokuje transport równoważników redukujących przez błonę mitochondrialną), b) kwasem salicylowym (wzmaga procesy glikolizy beztlenowej oraz lipolizy), c) dużymi dawkami fruktozy, sorbitolu i ksylitolu (ilość powstającego z wymienionych substratów kwasu pirogronowego przekracza możliwości dalszej jego metabolizacji do COj, i wody), d) dużymi dawkami wodorowęglanu sodowego (zasadowica metaboliczna wzmaga glikolizę beztlenową) lub nitroprusydkiem sodowym (lek ten może być przyczyną powstawania methemoglobiny upośledzającej utlenowanie tkanek). Kwasica mleczanowa może również powstać u chorych z polekową depresją ośrodka oddechowego (np. po stosowaniu dużych dawek leków narkotycznych) lub po nadużyciu alkoholu (nadmiar NADH powstałego po zażyciu etanolu hamuje glukoneogenezę, sprzyjając tym samym powstawaniu kwasicy mleczanowej).

Pochodne sulfonylomocznika stosuje się u ponad połowy chorych na cukrzycę. Częstość występowania objawów ich niepożądanego działania jest względnie mała, przy czym w większości przypadków są to zaburzenia o małym znaczeniu klinicznym [2, 7]'.

Dane statystyczne również przemawiają za tym, że gruźlica pochwy, macicy i jajowodów zdarza się częściej u dziewic niż u kobiet żyjących płciowo. Świadczy to przeciw popularnej ongiś teorii o zakażeniu części rodnych żeńskich przez prątki gruźlicy, znajdujące się w nasieniu męskim, teorii, która dziś jeszcze ma zwolenników. Najczęściej ulegają procesowi gruźliczemu jajowody, najrzadziej – srom lub pochwa. Szyjka macicy ulega łatwiej zakażeniu niż trzon macicy.

Odosobniona gruźlica narządów rodnych, z wyjątkiem jajowodów, należy do przypadków bardzo rzadkich. Częstsze natomiast jest zajęcie przez sprawę gruźliczą dwóch lub trzech odcinków przewodu płciowego. Niejednokrotnie stwierdza się zatem obok siebie gruźlicę jajowodów i otrzewnej rzadziej gruźlicę jajowodów i trzonu macicy lub jajowodów i jajników.

Wskazane jest zastosowanie gestagenów w przypadkach mięśniaków o niezbyt dużych wymiarach, które powodują krwotoczne miesiączki, zwłaszcza u kobiet 40-50-letnich. Celowe jest stosowanie takiego leczenia u kobiet z mięśniakami podśluzówkowymi, np. w okresie oczekiwania na operację. Nieuzasadnione jest natomiast stosowanie progesteronu w przypadkach mięśniaków o znacznych wymiarach.