Blog Archives

Niedokrwistość może pojawić się po ponownym podaniu leku lub podczas jego przedłużonego stosowania. Odczyn antyglobulinowy jest zazwyczaj silnie dodatni. Przeciwciała IgG można wykryć zarówno na powierzchni krwinek czerwonych, jak i w osoczu chorych. Przeciwciała te nie reagują z prawidłowymi, nieopłaszczonymi penicyliną krwinkami czerwonymi. Hemoliza zachodzi pozanaczyniowo.

Hormon wzrostu uzyskany z przysadek czy surowicy stanowi mieszaninę kilku polipeptydów. Przeważa polipeptyd złożony ze 191 reszt amino- kwasowych i o m.cz. 22 000, oznaczony symbolem 22K, zwany też izo- hormonem B, Ponadto spotyka się większe formy (40-70K), zwane big- hGH, i formy większe niż 100K, zwane big-big hGH. Wszystkie duże formy stanowią ok. 30% hormonu oznaczanego radioimmunologicznie w surowicy. Są one mniej biologicznie czynne. Formy duże występują tylko w surowicy i dlatego przypuszcza się, że powstają na „obwodzie” z cząsteczki macierzystej 22K. Inna odmiana 20 K (izohormon A) występuje zarówno w przysadce, jak i w surowicy. Stanowi 5-10% hormonu oznaczanego radioimmunologicznie w surowicy i ok. 15% w przysadce. Postać ta ma prawdopodobnie większe znaczenie fizjologiczne, ponieważ jest równie biologicznie czynna jak 22K w pobudzaniu wzrostu. Nie wykazuje natomiast hipoglikemicznego działania hormonu 22K (p, dalej) i różni się rodzajem wiązania z niektórymi receptorami. Część autorów uważa, że obecność różnych form hormonu wzrostu, różniących się aktywnością i mogących powstawać bądź w przysadce, bądź na „obwodzie”, może mieć znaczenie fizjologiczne w regulacji procesu wzrostu. Przypuszcza się również, że zaburzona równowaga między poszczególnymi formami może się łączyć z niektórymi postaciami niedoboru wzrostu [14],

Czynniki wywołujące. Dotychczas mechanizm fotoalergiczny udowodniono jedynie w odniesieniu do działania niektórych substancji zwiększających wrażliwość na światło. Są to przede wszystkim związki działające poprzez zewnętrzny kontakt ze skórą, w tym najczęściej chlorowcopochodne salicylaniłidu [11] oraz różne pochodne fenolowe [1] i karbanili- dowe stosowane jako antyseptyki w kosmetykach bądź jako zewnętrzne środki przeciwgrzybicze [3], ponadto sulfonamidy i pochodne kwasu benzoesowego [9], W kosmetykach, w preparatach osłaniających przed wpływem światła, występują ponadto działające fotoałergicznie substancje zapachowe: 6-metylokumaryna i piżmo ambratowe [8, 17].

– 1. Test ekspozycji (prowokacji). Polega on na wprowadzeniu osobie badanej drogą wziewną, pozajelitowo, przez skórą lub najcząściej doustnie, leku który prawdopodobnie wywoła! zmiany skórne. Nawrót zmian lub ich nasilenie wskazują na związek przyczynowy między badanym lekiem a objawami klinicznymi, nic przesądzając jednak we wszystkich przypadkach o ich alergicznej etiopatogenezie [50], Zdaniem Kauppinen [29] u 46% badanych można tą metodą potwierdzić przyczynę alergicznych zmian polekowych przy użyciu od Vio do 3-krotnej jednorazowej dawki leku. Podobne wyniki podają Lalla i Virolainen [32].

Etiologia [1 -9, 11 -23, 25, 26). Kwasica metaboliczna może być następstwem 4 rodzajów mechanizmów:

– 1. Nadmiernego wytwarzania endogennych kwasów. Do tej grupy zaburzeń zalicza się kwasicę mleczanową, występującą niekiedy u chorych leczonych a) [enforminą {blokuje transport równoważników redukujących przez błonę mitochondrialną), b) kwasem salicylowym (wzmaga procesy glikolizy beztlenowej oraz lipolizy), c) dużymi dawkami fruktozy, sorbitolu i ksylitolu (ilość powstającego z wymienionych substratów kwasu pirogronowego przekracza możliwości dalszej jego metabolizacji do COj, i wody), d) dużymi dawkami wodorowęglanu sodowego (zasadowica metaboliczna wzmaga glikolizę beztlenową) lub nitroprusydkiem sodowym (lek ten może być przyczyną powstawania methemoglobiny upośledzającej utlenowanie tkanek). Kwasica mleczanowa może również powstać u chorych z polekową depresją ośrodka oddechowego (np. po stosowaniu dużych dawek leków narkotycznych) lub po nadużyciu alkoholu (nadmiar NADH powstałego po zażyciu etanolu hamuje glukoneogenezę, sprzyjając tym samym powstawaniu kwasicy mleczanowej).

Pochodne sulfonylomocznika stosuje się u ponad połowy chorych na cukrzycę. Częstość występowania objawów ich niepożądanego działania jest względnie mała, przy czym w większości przypadków są to zaburzenia o małym znaczeniu klinicznym [2, 7]'.

Dane statystyczne również przemawiają za tym, że gruźlica pochwy, macicy i jajowodów zdarza się częściej u dziewic niż u kobiet żyjących płciowo. Świadczy to przeciw popularnej ongiś teorii o zakażeniu części rodnych żeńskich przez prątki gruźlicy, znajdujące się w nasieniu męskim, teorii, która dziś jeszcze ma zwolenników. Najczęściej ulegają procesowi gruźliczemu jajowody, najrzadziej – srom lub pochwa. Szyjka macicy ulega łatwiej zakażeniu niż trzon macicy.

Odosobniona gruźlica narządów rodnych, z wyjątkiem jajowodów, należy do przypadków bardzo rzadkich. Częstsze natomiast jest zajęcie przez sprawę gruźliczą dwóch lub trzech odcinków przewodu płciowego. Niejednokrotnie stwierdza się zatem obok siebie gruźlicę jajowodów i otrzewnej rzadziej gruźlicę jajowodów i trzonu macicy lub jajowodów i jajników.

Wskazane jest zastosowanie gestagenów w przypadkach mięśniaków o niezbyt dużych wymiarach, które powodują krwotoczne miesiączki, zwłaszcza u kobiet 40-50-letnich. Celowe jest stosowanie takiego leczenia u kobiet z mięśniakami podśluzówkowymi, np. w okresie oczekiwania na operację. Nieuzasadnione jest natomiast stosowanie progesteronu w przypadkach mięśniaków o znacznych wymiarach.

Skargi na dolegliwości pęcherzowe są bezwzględnym wskazaniem do zbadania moczu. Jeśli mocz jest czysty, a badanie ginekologiczne nie wykaże żadnych nieprawidłowości w obrębie narządów rodnych kobiety, zaleca się wykonanie wziernikowania pęcherza, gdyż miejscowe jego schorzenia nie zawsze powodują zmętnienie moczu i pojawienie się w jego osadzie składników patologicznych. Dopiero w razie ujemnego wyniku wziernikowania pęcherza należy wziąć pod uwagę możliwość istnienia stanu szczególnej wrażliwości śluzówki lub mięśniówki pęcherza u osób nerwowych pod wpływem wzruszenia, zimna itd. Parcie na mocz może też czasem występować jako zjawisko odruchowe w przebiegu zapalenia wyrostka robaczkowego i schorzeń nerek.

Cechą znamienną gruczolako-torbielaka surowiczego jest skłonność do wytwarzania brodawczakowatych wyniosłości na wewnętrznej ścianie torbieli. Wyścielający ją nabłonek jest niski i ma rzęski. Jądra jego komórek są duże i leżą w środku, a nie u podstawy (odtóżnia je to od komórek kubkowych, tworzących wyściólkę zwyczajnej torbieli surowiczej jajnika). Nabłonek ten ma mniejszą zdolność wydzielniczą niż nabłonek torbielaków śluzowych (pseudomucynowyeh), wskutek czego rosną one wolniej niż gruczolako- torbielaki pseudomucynowe.

Stomatologiczne masy akrylowe są produkowane w postaci proszku i płynu. Proszek składa się głównie z polimeru metakrylanu metylowego. Płyn natomiast stanowi przede wszystkim monomer metakrylanu metylowego. Proszek zmieszany z płynem tworzy ciasto akrylowe, dające się łatwo formować. Mała zawartość płynu w cieście akrylowym wpływa obniżająco na kurczliwość tworzywa, występującą podczas jego polimeryzacji. W większości preparatów proszek polimerowy składa się z drobnych perełek uzyskiwanych metodą emulsyjną, bezpośrednio z płynu monomerowego. Rzadziej spotyka się proszek składający się z maleńkich złomów i opiłków, które otrzymuje się przez rozdrobnienie odłamów spo- limeryzowanego w blokach tworzywa. Oprócz metakrylanu metylowego w skład płynu monomerowego wchodzą jeszcze często inne substancje, jak: metakrylan etylowy, chlorek winylowy, octan winylowy, styren, fta- lan dwubutylowy, ftalan dwumetylowy, salol, aceton, i inne. Odpowiedni dobór tych dodatków pozwala na uzyskanie wymaganych cech fizycznych spolimeryzowanego tworzywa. Ftalan dwubutylowy i dwumetylowy oraz salol przyspieszają i ułatwiają wymieszanie proszku polimerowego z płynem. Płyn zawiera niekiedy dodatek acetonu, który ułatwia łączenie się monomeru z polimerem. W celu zapobieżenia samorzutnej polimeryzacji płynu monomerowego dodaje się do niego tzw. stabilizatory (inhibitory), w postaci substancji redukujących (hydrochinon, pirogalol). Z tego samego względu monomer należy przechowywać w chłodnym pomieszczeniu oraz w butelkach z ciemnego szkła. Płyn monomerowy jest jadem protoplazmatycznym, wpływającym szkodliwie na tkanki.

Charakterystyczne zmiany morfologiczne w tkankach spowodowane infekcjami wirusowym mogą znaleźć swoje odzwierciedlenie w obrazie cytologicznym ma-teriału pochodzącego z drzewa oskrzelowego i biopsji cienkoigłowej płuc, rza-dziej płynów z jamy opłucnej.

Budowa i rozwój. Trofozoit gruszkowaty, owalny lub okrągły długość – 5- -50 pm. Jądro owalne lub jajowate, bliżej bieguna w drobnych grudkach. Ze skupienia kinetosomów przed jądrem wychodzi 5 wici, z których jedna tworzy błonę falującą, opartą o cienką kostę długości komórki i wychodzi na biegunie tylnym w postaci wici wolnej pozostałe 4 – to tzw. wici przednie. Ujawnione metodami specjalnymi ziarnistości parabazalne odpowiadają hydrogenesomom, aksostyl zwykle ukryty w cytoplazmie lub nieznacznie wystaje poza pellikulę jego główkę, podobnie jak u T. vaginalis, częściowo otacza pelta. Z boku, bliżej bieguna przedniego, widoczny mały cytostom. W cytoplazmie liczne wodniczki pokarmowe (czasami mogą zawierać krwinki czerwone) i ziarnistości substancji zapasowych (ryc. 3.15). Cyst nie tworzy. Rzadziej niż T. vaginałis i T. tenax wytwarza pseudopodia.