Category Długie życie

Skargi na dolegliwości pęcherzowe są bezwzględnym wskazaniem do zbadania moczu. Jeśli mocz jest czysty, a badanie ginekologiczne nie wykaże żadnych nieprawidłowości w obrębie narządów rodnych kobiety, zaleca się wykonanie wziernikowania pęcherza, gdyż miejscowe jego schorzenia nie zawsze powodują zmętnienie moczu i pojawienie się w jego osadzie składników patologicznych. Dopiero w razie ujemnego wyniku wziernikowania pęcherza należy wziąć pod uwagę możliwość istnienia stanu szczególnej wrażliwości śluzówki lub mięśniówki pęcherza u osób nerwowych pod wpływem wzruszenia, zimna itd. Parcie na mocz może też czasem występować jako zjawisko odruchowe w przebiegu zapalenia wyrostka robaczkowego i schorzeń nerek.

Cechą znamienną gruczolako-torbielaka surowiczego jest skłonność do wytwarzania brodawczakowatych wyniosłości na wewnętrznej ścianie torbieli. Wyścielający ją nabłonek jest niski i ma rzęski. Jądra jego komórek są duże i leżą w środku, a nie u podstawy (odtóżnia je to od komórek kubkowych, tworzących wyściólkę zwyczajnej torbieli surowiczej jajnika). Nabłonek ten ma mniejszą zdolność wydzielniczą niż nabłonek torbielaków śluzowych (pseudomucynowyeh), wskutek czego rosną one wolniej niż gruczolako- torbielaki pseudomucynowe.

Stomatologiczne masy akrylowe są produkowane w postaci proszku i płynu. Proszek składa się głównie z polimeru metakrylanu metylowego. Płyn natomiast stanowi przede wszystkim monomer metakrylanu metylowego. Proszek zmieszany z płynem tworzy ciasto akrylowe, dające się łatwo formować. Mała zawartość płynu w cieście akrylowym wpływa obniżająco na kurczliwość tworzywa, występującą podczas jego polimeryzacji. W większości preparatów proszek polimerowy składa się z drobnych perełek uzyskiwanych metodą emulsyjną, bezpośrednio z płynu monomerowego. Rzadziej spotyka się proszek składający się z maleńkich złomów i opiłków, które otrzymuje się przez rozdrobnienie odłamów spo- limeryzowanego w blokach tworzywa. Oprócz metakrylanu metylowego w skład płynu monomerowego wchodzą jeszcze często inne substancje, jak: metakrylan etylowy, chlorek winylowy, octan winylowy, styren, fta- lan dwubutylowy, ftalan dwumetylowy, salol, aceton, i inne. Odpowiedni dobór tych dodatków pozwala na uzyskanie wymaganych cech fizycznych spolimeryzowanego tworzywa. Ftalan dwubutylowy i dwumetylowy oraz salol przyspieszają i ułatwiają wymieszanie proszku polimerowego z płynem. Płyn zawiera niekiedy dodatek acetonu, który ułatwia łączenie się monomeru z polimerem. W celu zapobieżenia samorzutnej polimeryzacji płynu monomerowego dodaje się do niego tzw. stabilizatory (inhibitory), w postaci substancji redukujących (hydrochinon, pirogalol). Z tego samego względu monomer należy przechowywać w chłodnym pomieszczeniu oraz w butelkach z ciemnego szkła. Płyn monomerowy jest jadem protoplazmatycznym, wpływającym szkodliwie na tkanki.

Charakterystyczne zmiany morfologiczne w tkankach spowodowane infekcjami wirusowym mogą znaleźć swoje odzwierciedlenie w obrazie cytologicznym ma-teriału pochodzącego z drzewa oskrzelowego i biopsji cienkoigłowej płuc, rza-dziej płynów z jamy opłucnej.

Budowa i rozwój. Trofozoit gruszkowaty, owalny lub okrągły długość – 5- -50 pm. Jądro owalne lub jajowate, bliżej bieguna w drobnych grudkach. Ze skupienia kinetosomów przed jądrem wychodzi 5 wici, z których jedna tworzy błonę falującą, opartą o cienką kostę długości komórki i wychodzi na biegunie tylnym w postaci wici wolnej pozostałe 4 – to tzw. wici przednie. Ujawnione metodami specjalnymi ziarnistości parabazalne odpowiadają hydrogenesomom, aksostyl zwykle ukryty w cytoplazmie lub nieznacznie wystaje poza pellikulę jego główkę, podobnie jak u T. vaginalis, częściowo otacza pelta. Z boku, bliżej bieguna przedniego, widoczny mały cytostom. W cytoplazmie liczne wodniczki pokarmowe (czasami mogą zawierać krwinki czerwone) i ziarnistości substancji zapasowych (ryc. 3.15). Cyst nie tworzy. Rzadziej niż T. vaginałis i T. tenax wytwarza pseudopodia.

Leżenie w łóżku, jakkolwiek uciążliwe i czasochłonne, prawie zawsze przynosi poprawę i co ważne, nie grozi żadnymi powikłaniami, od których nie są wolne inne sposoby leczenia. Z reguły już po upływie kilku dni dochodzi do wyraźnego złagodzenia dolegliwości. W wyjątkowych przypadkach, kiedy to chory nie może nieprzerwanie leżeć w łóżku, konieczne jest unieruchomienie odcinka lędźwiowo-krzyżowego przez nałożenie niskiego gorsetu czy prostotrzymacza.

Wady wrodzone kręgosłupa, dające się wykryć badaniem radiologicznym, do niedawna jeszcze były zbyt często uważane za przyczynę bólów krzyża. Prowadzone w ostatnich czasach szeroko zakrojone badania epidemiologii bólów krzyża obaliły ten pogląd. Obecnie przypuszcza się, że różnorodne wady, zmieniając biomechanikę dolnego odcinka kręgosłupa, mogą doprowadzić do bólów krzyża jedynie w wyniku przyspieszenia zużycia krążka międzykręgowego. Same w sobie wyjątkowo są przyczyną dolegliwości .

W temp. 23°-30°C, przy dostępie tlenu i odpowiedniej wilgotności gleby, już po 24 h wylęgają się rabditopodobne larwy, o wymiarach ok. 210 x 14 |im. Od larw węgorka jelitowego różnią się dłuższą torebką gębową, lecz podobnie jak węgorek odżywiają się resztkami organicznymi i drobnoustrojami pochodzącymi głównie z kału. Na trzeci dzień odbywa się pierwsze, a na piąty, jeśli temperatura otoczenia waha się w granicach 23°-30°C, drugie linienie. Po nim larwa rabditopodobna przekształca się w inwazyjną larwę filariopodobną, osiąga 500-700 |im długości i przy zbyt małej wilgotności zachowuje na powierzchni ciała drugą wylinkę, która stanowi oskórkową elastyczną warstwę ochronną larwy w wilgotnej glebie wylinka ta zostaje porzucona. przełyk t gardło

Skrócenie powyżej 13 cm można wyrównywać już tylko obuwiem piętrowym składającym się ze sztucznej stopy oraz aparatu szynowo-opaskowego obejmującego goleń.

Uwaga! Stenoza lędźwiowa jest z reguły chorobą korzenia Ls, przeto rutynową operacją w tym przypadku jest obustronna laminektomia na poziomie L5 z przyśrodkową facetektomią na poziomie L4- Ls oraz Ls-Sr

Ruchomość patologiczną i bolesność stawów krzyżowo-biodrowych można również wykrywać uciskając talerze kości biodrowej od boków lub od strony kolców biodrowych przednich, sposobem rozchylania miednicy, a także rotując na zewnątrz i odwodząc zgięte w stawie biodrowym udo.

Do alergoz układu oddechowego u dzieci należą stany kataralne nosa, np. katar sienny, oraz dychawica oskrzelowa. Jak już wyżej zaznaczyłem, główną bramą wejścia alergenu jest w tym przypadku układ oddechowy, chociaż inne sposoby zadziałania alergenu również mogą przyczynić się do powstawania stanów astmatycznych.

Środki takie, jak chloralhydrat, przetwory bromowe, luminal, oddają nieocenione usługi w leczeniu tężca. Środkiem z wyboru jest paraldehyd, który w tym wypadku jest jednym z najbezpieczniejszych i najbardziej czynnych leków podaje się go doodbytniczo w ilości 8 do 4-0 ml, powtarzając podawanie co 4 godziny. Chloralhydrat można podawać w ilości 1 do 3 g na dobę doodbytniczo lub doustnie. Również antybiotyki takie, jak penicylina i aureomycyna (tę ostatnią najlepiej w postaci wstrzykiwań), należy stosować w leczeniu tężca. Antybiotyki te działają bakteriostatycznie na sam zarazek, chociaż nie unie- czynniają toksyn. Poza tym w wypadkach mieszanego zakażenia niszczą zarazki inne, które — odbierając tlen zarazkom tężca — są czynnikiem sprzyjającym.