Leżenie w łóżku, jakkolwiek uciążliwe i czasochłonne, prawie zawsze przynosi poprawę i co ważne, nie grozi żadnymi powikłaniami, od których nie są wolne inne sposoby leczenia. Z reguły już po upływie kilku dni dochodzi do wyraźnego złagodzenia dolegliwości. W wyjątkowych przypadkach, kiedy to chory nie może nieprzerwanie leżeć w łóżku, konieczne jest unieruchomienie odcinka lędźwiowo-krzyżowego przez nałożenie niskiego gorsetu czy prostotrzymacza.

Wady wrodzone kręgosłupa, dające się wykryć badaniem radiologicznym, do niedawna jeszcze były zbyt często uważane za przyczynę bólów krzyża. Prowadzone w ostatnich czasach szeroko zakrojone badania epidemiologii bólów krzyża obaliły ten pogląd. Obecnie przypuszcza się, że różnorodne wady, zmieniając biomechanikę dolnego odcinka kręgosłupa, mogą doprowadzić do bólów krzyża jedynie w wyniku przyspieszenia zużycia krążka międzykręgowego. Same w sobie wyjątkowo są przyczyną dolegliwości .

W temp. 23°-30°C, przy dostępie tlenu i odpowiedniej wilgotności gleby, już po 24 h wylęgają się rabditopodobne larwy, o wymiarach ok. 210 x 14 |im. Od larw węgorka jelitowego różnią się dłuższą torebką gębową, lecz podobnie jak węgorek odżywiają się resztkami organicznymi i drobnoustrojami pochodzącymi głównie z kału. Na trzeci dzień odbywa się pierwsze, a na piąty, jeśli temperatura otoczenia waha się w granicach 23°-30°C, drugie linienie. Po nim larwa rabditopodobna przekształca się w inwazyjną larwę filariopodobną, osiąga 500-700 |im długości i przy zbyt małej wilgotności zachowuje na powierzchni ciała drugą wylinkę, która stanowi oskórkową elastyczną warstwę ochronną larwy w wilgotnej glebie wylinka ta zostaje porzucona. przełyk t gardło

Skrócenie powyżej 13 cm można wyrównywać już tylko obuwiem piętrowym składającym się ze sztucznej stopy oraz aparatu szynowo-opaskowego obejmującego goleń.

Uwaga! Stenoza lędźwiowa jest z reguły chorobą korzenia Ls, przeto rutynową operacją w tym przypadku jest obustronna laminektomia na poziomie L5 z przyśrodkową facetektomią na poziomie L4- Ls oraz Ls-Sr

Ruchomość patologiczną i bolesność stawów krzyżowo-biodrowych można również wykrywać uciskając talerze kości biodrowej od boków lub od strony kolców biodrowych przednich, sposobem rozchylania miednicy, a także rotując na zewnątrz i odwodząc zgięte w stawie biodrowym udo.

Do alergoz układu oddechowego u dzieci należą stany kataralne nosa, np. katar sienny, oraz dychawica oskrzelowa. Jak już wyżej zaznaczyłem, główną bramą wejścia alergenu jest w tym przypadku układ oddechowy, chociaż inne sposoby zadziałania alergenu również mogą przyczynić się do powstawania stanów astmatycznych.

Środki takie, jak chloralhydrat, przetwory bromowe, luminal, oddają nieocenione usługi w leczeniu tężca. Środkiem z wyboru jest paraldehyd, który w tym wypadku jest jednym z najbezpieczniejszych i najbardziej czynnych leków podaje się go doodbytniczo w ilości 8 do 4-0 ml, powtarzając podawanie co 4 godziny. Chloralhydrat można podawać w ilości 1 do 3 g na dobę doodbytniczo lub doustnie. Również antybiotyki takie, jak penicylina i aureomycyna (tę ostatnią najlepiej w postaci wstrzykiwań), należy stosować w leczeniu tężca. Antybiotyki te działają bakteriostatycznie na sam zarazek, chociaż nie unie- czynniają toksyn. Poza tym w wypadkach mieszanego zakażenia niszczą zarazki inne, które — odbierając tlen zarazkom tężca — są czynnikiem sprzyjającym.

W zapobieganiu durowi brzusznemu 3 czynniki są podstawowe, a mianowicie: 1) unieszkodliwienie źródła zakażenia, które stanowią zarówno chorzy, jak i nosiciele 2) uniemożliwienie przenoszenia zarazków 3) uodpornienie swoiste za pomocą szczepień ochronnych. Chory na dur brzuszny podlega obowiązkowej hospitalizacji, którą należy zastosować możliwie najwcześniej. Z tym łączy się zagadnienie wcze-snego rozpoznania, co wymaga znajomości objawów wczesnych. W stosunku do nosicieli istnieje szereg przepisów, których przestrzeganie razem z prawidłową ewidencją nosicieli oraz stałą kontrolą, którą sprawują nad tymi osobnikami stacje sanitarno-epidemiologiczne, powinno zapewnić unieszkodliwienie tych źródeł zakażenia. Uniemożliwienie szerzenia się zarazków opiera się na metodach sanitarno-higienicznych, jak kontrola środków spożywczych, odpowiednie urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, czystość osobista itp.

Akrodynia choroba Selter-Feer-Swifta jest to pewien zespół objawów, które powstają wskutek zaburzeń równowagi układu nerwowego wegetatywnego. Spostrzega się ją we wczesnym okresie dziecięcym, a nawet już u niemowląt.

Zwojaki zarodkowe (sympathoblastomata, neuioblastomata) są jednymi z częściej reprezentowanych nowotworów u małych dzieci. Przeważnie rozwijają się jako pierwotne guzy rdzenia nadnerczy. Mogą jednak powstać w zwojach pnia współczulnego i wtedy rozrastają się na szyi, w śródpiersiu tylnym i przykręgosłupowo w przestrzeni pozaotrzewno- wej. Bywają przypadki rozprzestrzeniania się guza w jamie czaszkowej. Może on też wychodzić ze splotu słonecznego i narządu Zuckerkandla. Najczęstszą siedzibą zwojaka zarodkowego jest jama brzuszna. Tayschel rozróżnia 3 okresy rozwoju guza. W pierwszym okresie występują napadowe bóle brzucha z podwyższoną ciepłotą ciała, wymiotami i zapar-ciem. W drugim okresie można wyczuć twardy guz w jamie brzusznej

Staramy się wzmocnić ustrój dziecka przez dobre odżywianie i higieniczny tryb życia. Niekiedy korzystne jest leczenie sanatoryjne, pod warunkiem jednak, że w międzyczasie usunie się czynniki urazotwórcze w środowisku dziecka. W przypadku stwierdzenia nerwic u rodziców dziecka należy bezwzględnie żądać, by i oni się leczyli. Stosując środki farmakologiczne należy strzec się przed jatrogennym zaostrzeniem i utrwaleniem nerwicy. Dla ogólnego wzmocnienia poleca się witaminy, zwłaszcza zespół witamin B, preparaty żelazowe (szczególnie przy towa-rzyszącej niedokrwistości), wapniowo-fosforowe, np. granulofosfat. Dla obniżenia nadmiernej pobudliwości nerwowej stosuje się preparaty zawierające wywar z kozłka, np. neospasmina. Podając -0,5—3°/o roztwory soli bromowych wzmagamy procesy hamowania zalecając niewielkie dawki kofeiny czy strychniny (np. asconerin) ułatwiamy procesy pobudzenia. Z zasady unikamy wstrzyknięć jako czynników psychotrauma- tyzujących.

Jest najczęstszym guzem jamy brzusznej u dziecka. Pod względem histologicznym przedstawia postać guza mieszanego, utkanego z elementów mezodermalnych i nabłonkowych, mniej lub więcej zróżnicowa nych. Występuje głównie w pierwszych 5 latach życia (czasem już u noworodków), najczęściej u chłopców. Umiejscawia się zwykle w dolnym biegunie jednej nerki (czasem obustronnie), szybko osiągając duże bardzo rozmiary (patrz ryc. 167). W pierwszym okresie guz jest otor- biony. Spoistość jego bywa niejednolita miejscami twarda, miejscami stwierdzić można chełbotanie. W miarę wzrostu torebka ulega przerwaniu, zawartość guza może się wylać do jamy brzusznej, a tkanka nowotworowa nacieka sąsiednie narządy. Guz Wilmsa wcześnie daje przerzuty do płuc, wątroby, kości i węzłów chłonnych.