Proces chorobowy dotyczy skóry właściwej i tkanki podskórnej, gdzie stwierdza się dość rozległe nacieki zapalne. W „starszych” wykwitach może dochodzić do zastąpienia tkanki tłuszczowej tkanką włóknistą. Ściany naczyń żylnych wykazują zmiany zapal- ne, a w ich okolicy widoczne są wynaczynienia i gromadzenie barwnika krwi – hemosyderyny.

Znaczenie kiły w położnictwie jest bardzo duże. Wprawdzie kobiety cierpiące na kiłę są bardzo często płodne, lecz schorzenie to wpływa na płód w najwyższym stopniu niekorzystnie. Wypowiadany dawniej sąd, jakoby kiła była częstą przyczyną poronień, nie odpowiada prawdzie. Jeżeli chore na kiłę kobiety ronią, jest to następstwem przyczyn nie mających z kiłą nic wspólnego. Nie ulega natomiast wątpliwości, że kiła jest najczęstszym powodem śmierci płodu w drugiej połowie ciąży, głównie w miesiącach, kiedy jest on już zdolny do życia. Bardzo pokaźny odsetek dzieci przedwcześnie i martwo urodzonych wykazuje znamiona kiły. Dzieci matek chorych na kiłę, urodzone w terminie i żywe (według A. Czyżfiwicza ztLdwie 15%), robią nieraz wrażenie zdrowych, objawy kiły występują u nich jednak przeważnie do sześciu miesięcy.

Przepuklina pochwowa powstaje wówczas, kiedy część zawartości jamy brzusznej wypycha przed sobą worek otrzewnowy przez otwór w dnie przepony miedniczej i pojawia się w pochwie w postaci guza. Ściśle biorąc zarówno pochwowy uchyłek pęcherza moczowego (cystocele vaginalis), jak i pochwowy uchyłek prostnicy (recto- a – stadium początkowe (głęboka jama Douglasa) h – stadium późniejsze (jama Douglasa wydłużona sięga krocza) c – stadium jeszcze późniejsze (w danym wypadku macica pozostała na swoim miejscu) cele vaginalis) są też przepuklinami pochwowymi, gdyż w pierwszym przypadku po uszkodzeniu przegrody miedniczo-pochwowej pęcherz moczowy wysuwa się przez powstały ubytek pod przednią ścianę pochwy, a w drugim – przednia część prostnicy uwypukla się wraz z tylną ścianą pochwy do jej światła. Obok tych dość .powszechnych spraw chorobowych znane są jednak i innego rodzaju przepukliny pochwowe. Należą do nich:

Innym lekiem o zbliżonych do ideału właściwościach farmakokinetycz- nych dla LBA jest pindolol [962], który podobnie jak sotaloi może być w razie potrzeby stosowany tylko raz dziennie, wchłania się dobrze z jelit, ulega nieznacznemu metabolizmowi podczas pierwszego pasażu przez wątrobę, bezwzględna dostępność biologiczna jest większa niż 80%, nieznacznie wiąże się z białkami osocza i ma zrównoważony kłirens między wątrobą a nerką. Meir [692] oprócz tych pozytywnych cech farmakokine- tycznych dla LBA wymienia ich w sumie 12. Te 12 kryteriów jest spełniane przez pindolol, 11 z nich spełnia sotaloi, a propranolol i alprenolol spełniają jedynie 3 spośród kryteriów farmakokinetycznych dla idealnego LBA.

W celu zapobieżenia niektórym objawom niepożądanym często stosuje się pochodne hydrazynoftalazyny w połączeniu z diuretykami lub lekami blokującymi receptory fł-adrenergiczne. Leki te nawzajem znoszą swoje działanie niepożądane, w związku z czym nie występują takie objawy niepożądane, jak senność, hipotonia ortostatyczna, zaburzenia funkcji seksualnych.

Pochodna nitrotoluenu MNIP ma działanie fi-adrenolityczne i znieczulające miejscowo tylko 2 razy słabsze od propranołolu, natomiast jest całkowicie pozbawiona działania przeciwarytmicznego w niemiarowościach typu nieadrenergicznego przy silnie wyrażonym działaniu inotropowym ujemnym [700], itRównież w grupie LBA o słabym działaniu błonowym, takich jak pindolol lub nifenalol, ich nikle działanie znieczulające miejscowo nie koreluje z ich wpływem na parametry elektrofizjologiczne błony komórkowej mięśnia sercowego [909], Nieswoisty wpływ LBA na przepuszczalność błon ko-

Rozwój raka sromu w okolicy ujścia cewki moczowej może się stać, rzecz prosta, przyczyną dolegliwości w oddawaniu moczu. Zajęcie węzłów chłonnych przez naciek nowotworowy nie wywołuje zrazu przykrych objawów podmiotowych. W późniejszym okresie ucisk ich na żyłę .udową może utrudniać odpływ krwi, wskutek którego następuje zasinienie kończyny i jej obrzęk. Wyjątkowo zdarza się też martwica kończyny dolnej. Nie jest wyłączony również krwotok wskutek nadżarcia ściany żyły przez rozwijający się obok niej nowotwór.

Już w warunkach fizjologicznych płuca kobiety różnią się budową swoją i czynnością od płuc mężczyzny. Płuca kobiety są mniejsze i ważą o jakieś 300 g mniej co więcej, stosunek wagi płuc kobiecych do ogólnej wagi ciała jej jest mniejszy niż w ustroju męskim. W związku z tym i pojemność płuc u kobiety jest mniejsza i wynosi przeciętnie 2-3 litry (u mężczyzny 3-4 litry). Obie płci wykazują również wybitne różnice w sposobie oddychania, który u mężczyzny uzależniony jest głównie od przepony i mięśni brzusznych, a u kobiety od poszerzania się klatki piersiowej.

Czynniki pobudzające łub hamujące wydzielanie reniny, wymienione w pkt 1-3 tab. 13, zwiększają również aldosteronogenezę. Zubożenie organizmu w jony Na+ lub nadmierna podaż potasu są dalszymi czynnikami bezpośrednio zwiększającymi biosyntezę aldosteronu w nadnerczach. Zwiększenie lub zmniejszenie wydzielania aldosteronu pod wpływem tych czynników jest wyrazem mobilizacji mechanizmów regulacyjnych, mających na celu przywrócenie izowoiemii, izjonii, izobarii oraz normalnego ciśnienia perfuzyjnego w nerkach.

Występowanie objawów „wypadowych“ po wytrzebieniu promieniami Roentgena uzależnione jest również od tego, czy nastąpiło zupełne zniszczenie utkania jajników, czy też tylko wybitne upośledzenie ich jako narządów dokrewnych. Zastosowanie dawki nieco mniejszej niż 35% dawki skórnej sprawia, że objawy wypadowe są znacznie mniej uwydatnione. Dawki 30-40% dawki skórnej nie wpływają również na popęd płciowy (libido) i orgasmus, które zależne są zresztą głównie od psychiki pacjentki.

Napromienianie narządów krwiotwórczych (szpik kostny, śledziona) promieniami Roentgena wpływa szkodliwie na zachowanie się składników krwi, następuje (Cztery pola naświetlania -ryc. schematyczna) bowiem rozpad limfocytów, a zmniejsza się ilość leukocytów i erytrocytów.

Guzy, które powstają z tkanki łącznej jajnika, są o wiele rzadsze niż nowotwory rozwijające się z nabłonka tego narządu. Są to zarówno nowotwory łagodne, jak złośliwe. Do łagodnych zaliczamy włókniaki, mięśniaki i naczyniaki jajnika, do złośliwych mięsaki i włókniako-mięsaki.

Tkanką docelową dla lutropiny w obrąbie jądra są komórki Leydiga, a tkanką docelową dla folitropiny – komórki Sertolego kanalików plem- nikotwórczych.

Jeśli, jak to zwykle bywa, nadmiernemu przodozgięciu macicy towarzyszy wrodzony jej niedorozwój, należy stosować energiczne leczenie hormonami płciowymi, a więc przede wszystkim ciałami rujopędnymi, aby spowodować następowy rozwój macicy. Im wcześniej będzie zastosowane leczenie, tym lepszych można się spodziewać wyników. Niezależnie od leczenia hormonalnego wskazane jest leczenie miejscowe, które polega na rozszerzeniu kanału szyjki i równoczesnym wyrównaniu nadmiernego zagięcia trzonu macicy w stosunku do niej. Jakkolwiek wyniki uzyskane leczeniem mechanicznym (dilatatio ceroicis) są tylko przejściowe, stwierdzono jednak zajścia w ciążę po tym zabiegu i trwałe wyleczenie. W przypadku nabytego przodozgięcia macicy dobre wyniki daje również stosowanie diatermii, kąpieli i okładów borowinowych.