Cykl pochwowy
Błona śluzowa pochwy tworzy liczne poprzeczne zmarszczki. Pokryta jest nabłonkiem wielowarstwowym płaskim, lecz nie rogowaciejącym nie posiada gruczołów zwilżana jest przez płyn surowiczy przesiąkający ze splotu naczyniowego otaczającego pochwę oraz przez śluz pochodzący z szyjki macicy. Część bakterii znajdujących się w pochwie posiada właściwość wytwarzania kwasu mlekowego z glikogenu zawartego w komórkach nabłonka pochwy. Kwaśny odczyn pochwy zabezpiecza macicę przed przedostaniem się do niej drobnoustrojów chorobotwórczych.
Odżywianie
Wszelkie poważniejsze mchy zawsze podnoszą ciśnienie śródbrzuszne, co wobec rozluźnienia apairatu' podtrzymującego i zawieszającego macicę, może stać się powodem przemieszczenia narządu rodnego, nawrotu krwawień, a być może i zatorów, pochodzących z miejsca łożyskowego i następowych zawałów.Położnicy polecamy leżenie w ciągu 8 do 10 dni. Czas ten uzależniamy od szybkości zwijania się macicy. Odżywianie powinno być łatwo strawne i pożywne. W pokarmach podajemy dostateczną ilość węglowodanów i tłuszczu, mleka, jarzyn, owoców, celem dostarczenia witamin. Należy zwracać uwagę na prawidłowe opróżnianie jelit i pęcherza moczowego- W razie trudności w oddawaniu moczu, zalecamy polewanie narządów rodnych zewnętrznych ciepłą wodą lub środki i leki moczopędne. W koniecznych przypadkach uciekamy się do cewnikowania pęcherza, z zachowaniem warunków jałowości zabiegu. Wypróżnienie należy spowodować w trzecim dniu połogu za pomocą oleju rącznikowego, soli gorzkiej lub lewatywy. Następne wypróżnienia powinny mieć miejsce co drugi dzień. U położnic z wiotkimi powłokami brzusznymi, rozstępem mięśni prostych i obwisłym brzuchem można stosować opasywanie brzucha w ciągu czterech tygodni po porodzie. Najbardziej do tego celu nadaje się elastyczna opaska, szerokości 15 cm, a długości 6 m, którą nakładamy od bioder aż do klatki piersiowej. Miesienie i gimnastykę czynną stosujemy wobec zwiotczenia mięśni brzusznych, co pozwala zachować kształt brzucha i czynność mięśni bez zarzutu.
Zakażenie połogowe
Zakażenie jest najczęstszym czynnikiem chorobotwórczym w etiologii rozlanego zapalenia otrzewnej. Schorzenie to może być jednak wywołane także przez czynniki natury niebakteryjnej. Do tego typu zapaleń należą: zapalenie rozlane otrzewnej w następstwie rozsiania się lub wszczepienia nowotworu wychodzącego z części rodnych zapalenie, które powstaje po wylewie krwi do wolnej jamy brzusznej (np. w przebiegu ciąży pozamacicznej) zapalenie wywołane przez skręt guzów uszypułowanych, wychodzących z części rodnych itp. Schorzenia te, jakkolwiek mogą mieć cechy ogólnego rozlanego zapalenia otrzewnej, przejawiają jednak skłonność do ograniczania się w bezpośrednim sąsiedztwie pierwotnego miejsca powstania.
Psychologiczny aspekt ekshibicjonizmu
Literatura psychiatryczna, seksuologiczna i kryminologiczna na temat ekshibicjonizmu, a zwłaszcza na temat sylwetki sprawcy takich czynów, jego motywacji, osobowości, jest obfita. Gadania szczegółowe (indywidualne) prowadzone w różnych krajach wykazały, że sprawcami ekshibicjonizmu są ludzie w wieku lat ponad 30 o inteligencji normalnej, nawet wysokiej (iloraz inteligencji wynosi przeciętnie 103,6), przeważnie żonaci (Mohr, Turner, Bali).
Seks
Zdaniem księgowej, młodsza księgowa, którą przyjmuje główny księgowy na miejsce starszej księgowej, odchodzącej na emeryturę. Potwierdzeniem tego zdania bywa stosunkowo szybkie przeniesienie młodszej księgowej na stanowisko starszej księgowej z pominięciem księgowej. Ale nie jest to regułą! Zdarza się bowiem na przykład, że młodsza księgowa zajmuje miejsce księgowej, jeśli brak starszej księgowej, a dotychczasowa księgowa musi pełnić obowiązki głównego księgowego w związku z zatrzymaniem go do wyjaśnienia, albo też że dyrektor zabiera młodszą księgową do siebie na sekretarkę, aby miał bliżej i nie musiał aż telefonować itd.
Reakcje poza narządami płciowymi
U mężczyzn reakcje poza narządami płciowymi w czasie cyklu reakcji seksualnych przedstawiają się następująco (Masters i Johnson, 1966).
Stężenie ciał rujopędnych
Wiadomo, że dojrzewanie pęcherzyka Graafa, które następuje pod wpływem hormonów rujowych (u kobiety przede wszystkim alfa – estradiolu), przebiega równolegle z odpowiednimi zmianami w innych narządach płciowych, które polegają nie tylko na przeroście gruczołów śluzówki i wzmożonej kurczliwrości mięśniówki macicy, lecz także na zgrubieniu, zrogowaccniu i tworzeniu się glikogenu w śluzówce pochwy, na wzmożeniu pobudliwości ścian jajowodowi na powiększeniu się gruczołów sutkowych.
Stężenie ciał rujopędnych we krwi jest w rozmaitych okresach (proestrus i estrus) rozmaite. Największa ilość estrogenów w moczu przypada na okres jajeczkowania. Również tuż przed miesiączką ilość ich w moczu jest pokaźna. Pojawieniu się miesiączki odpowiada nagły spadek ogólnej ilości ciał rujopędnych we krwi. Zdaniem niektórych badaczy krwawienie z śluzówki macicy i zmiany martwicze w niej, znamienne dla samej miesiączki, a które następują po przedmiesiączkowym czasowym skurczu naczyń włosowatych śluzówki Czytaj dalej
Kto może być ofiarą zgwałcenia?
Z reguły ofiarą zgwałcenia pada kobieta. Nie spotykamy się na ogół z sytuacją, by kobieta zgwałciła mężczyznę, choć sytuacja taka nie jest, z biologicznego punktu widzenia, niemożliwa. Według przepisów polskiego kodeksu karnego zgwałcenie może dojść do skutku przez stosowanie groźby, szantażu, podstępu (znamy fakty „wymuszania” w ten sposób nawet małżeństwa). Wszelako ogromna większość kodeksów wyraźnie stanowi, że przedmiotem zgwałcenia może być jedynie kobieta. Przez takie postawienie sprawy kodeksy nie tylko pomijają kwestię „zgwałcenia” mężczyzny przez kobietę jako curiosum życiowe, ale także odróżniają obcowanie płciowe heteroseksualne od homoseksualnego. Gwałty homoseksualne są spotykane, a prawo karne je zwalcza. Ale wtedy liczne kodeksy zawierają odrębny przepis o gwałcie homoseksualnym, na ogół zagrożonym karą łagodniejszą aniżeli zgwałcenie heteroseksualne (może z tego względu, że takie gwałty homoseksualne rzadziej występują). Polski kodeks karny z 1969 r. (zresztą analogicznie jak kodeks z 1932 r., w odróżnieniu od wielu innych, także kodeksów radzieckich oraz licznych krajów europejskich) inaczej reguluje to zagadnienie. Zacytujemy tu przepis art. 168 kodeksu:
DIATERMIA
Diatermia jest odmianą termoterapii, która tym się różni od wyżej wspomnianych metod, że ciepło nie jest doprowadzone z zewnątrz, ale że wytwarza się ono w tkankach przy przechodzeniu przez nie prądu elektrycznego o wysokiej częstotliwości. Tą drogą można doprowadzić do przegrzania tkanek, nawet głęboko położonych, w stopniu znacznie wyższym i do ograniczenia działania ciepła na pewne tylko miejsca, dzięki odpowiedniemu umieszczeniu elektrod.
Kaszel – dalszy opis
Życzliwie ustosunkowani do referenta, wykorzystujemy kaszel, aby w sposób dyskretny i taktowny zwrócić mu uwagę, że mówi idiotyzmy, które nie tylko ośmieszają go przed salą, bo to jeszcze nie jest najważniejsze, ale, co gorsza, mogą źle do niego usposobić jego przełożonych, kiedy tylko treść jego wystąpienia zostanie im doniesiona, Praktyczne, powszechnie stosowane sposoby kaszlu w tym celu są następujące:
SKRĘT SZYPUŁY GUZA JAJNIKA
Jednym z najczęstszych takich powikiuń, które zdarza się w 15-20 % wszystkich ruchomych guzówjajnika, jest skręfich szypuły (torsiopedunculitumorisovarii). Należy przyjąć, że główną rolę w powstawaniu skrętu szypuły guzów jajnika odgrywają obroty całego tułowia podczas pracy fizycznej, pewnych ćwiczeń gimnastycznych, urazów cielesnych, a nawet według Rosnera w ciągu połogu. Wskutek przeniesienia się ruchów i zwrotów całego tułowia na guz jajnika ulega on również przesunięciu i to tym łatwiej, im szybsze i gwałtowniejsze są te ruchy. Ponieważ zaś ruchy te są wykonywane stosunkowo często (podczas noszenia ciężarów, w tańcu, w czasie rozmaitych czynności zawodowych itd.), a w okresie spoczynku guz nie wraca do dawnego położenia, bo leży w jamie brzusznej zupełnie swobodnie, raz rozpoczęty jego obrót postępuje, co doprowadza w wyniku do skrętu szypuły. Skręt ten jest tym łatwiejszy, im dłuższa jest szypula guza i im więcej miejsca ma on w jamie otrzewnowej. Czytaj dalej
ZAPŁODNIENIE A NASIENIE
Dużą rolę w zapłodnieniu odgrywa też sposób w jaki nasienie dostaje się do pochwy kobiety. W warunkach fizjologicznych nasienie zostaje złożone zwykle w tylnej części pochwy w czasie spółkowania. Jeśli – z różnych powodów – nie może dojść do odbycia prawidłowego spółkowania zakończonego wytryskiem nasienia do pochwy, to dla umożliwienia zapłodnienia bywa stosowane unasiennienie sztuczne zastosowane po raz pierwszy przez Huntera w XVIII w., polegające na wprowadzeniu nasienia do pochwy bez spółkowania. Unasiennienie sztuczne, nasieniem męża, nazywane jest unasiennieniem (oraz związanym z tym ewentualnym zapłodnieniem) homologicznym. Unasiennienie sztuczne, nasieniem pochodzącym od dawcy (w przypadkach zaburzeń zdolności zapładniającej nasienia istniejących u męża lub w przypadku niemożności pobrania od niego nasienia) nazywane jest unasiennieniem (i zapłodnieniem) heterologicznym. Naturalne lub sztuczne unasiennienie nie musi doprowadzać do zapłodnienia jeśli: 1) następuje w okresie niepłodnym kobiety, 2) kobieta stosuje środki antykoncepcyjne, 3) nasienie ma znacznie obniżoną zdolność do zapłodnienia, 4) istnieją zaburzenia płodności u kobiety.
Miękkie tkanki rodzącej
Miękkie tkanki rodzącej znoszą chwilowy i przemijający nawet silny ucisk znacznie lepiej, niż ucisk długotrwały. Dlatego uszkodzenia w położeniach miednicowych lub poprzecznych, w których następująca główka bywa szybko przeprowadzana przez wchód są mniejsze niż pogarsza się, stanowisko nasze jest wyczekujące, a w razie wskazań, natychmiast kończymy poród, biorąc pod uwagę przede -wszystkim życie matki, a następnie płodu. W przypadkach niezdolności płodu do życia, nie bierzemy go w ogóle pod uwagę. Wobec obfitych krwawień w czasie ciąży lub na początku porodu d braku zakażenia, rozwiązujemy cięciem cesarskim brzusznym. Zabieg ten nie naraża rodzącej na większą utratę krwi i zakażenie, a pozwala w większości przypadków uratować płód zdolny do życia. Polecane przez niektórych autorów cięcie pochwowe jest obecnie mniej stosowane, gdyż zagraża obfitym krwawieniem. Cięcie cesarskie brzuszne w przypadkach łożyska przodującego szyjowego również daje możność zatamowania krwawienia przez podkłucie naczyń w miejscu przyczepu łożyskowego lub całkowite usunięcie macicy. Jeśli stwier-dzamy badaniem wewnętrznym łożysko przodujące brzeżne lub częściowe i główkę jako część przodującą, wówczas przebijamy pęcherz płodowy i stosujemy środki wzmacniające bóle. Jeśli część przodująca ustala się i nie ma krwawienia, przeprowadzamy poród drogą naturalną. W każdym innym przypadku, jeśli brak objawów zakażenia i dziecko jest zdolne do życia, wykonujemy cięcie cesarskie. Wobec zakażenia i mart- ^ i wego płodu rozwiązujemy drogą pochwową. Jeśli ujście jest niezupełnie roz-warte, rozszerzamy je za pomocą cięcia pochwowego i wykonujemy obrót na nóżkę z następowym wy- móżdżeniem główki.